اضطراب در سالمندی - بخش دوم

در موارد زیر با پزشک‌تان تماس بگیرید:

• بیش از حد نگران هستید 

• اضطراب‌تان باعث شده که نتوانید کارهایتان را انجام دهید و از زندگی لذت ببرید

• اضطراب شما با گذشت زمان بدتر شده است

پرشک‌تان از شما چند سوال در مورد نشانه‌ها‌ی‌تان و آن چه در زندگی‌تان اتفاق افتاده خواهد پرسید، سوابق درمانی‌تان را بررسی می‌کند، و ممکن است آزمایشات مختلفی مثل تست‌های روانی، سلامت روانی یا آزمایشات پزشکی را تجویز کند. آنها کنترل خواهند کرد که آیا اضطراب مربوط به یک وضعیت پزشکی است (مثلاً COPD) یا این که ناشی از تاثیر منفی دارو می‌باشد. برخی از داروها هم ممکن است باعث بروز نشانه‌هایی شوند که با اضطراب مشابهت دارند مثلاً داروهای تنگی نفس و تیروئید، کورتيکواستروييدها، و لوودوپا. پزشک‌تان کنترل خواهد کرد که آیا اضطراب می‌تواند نشاندهنده اختلال افسردگی پنهان باشد یا خیر. 

 

اکثر اختلالات اضطراب را می‌توان با استفاده از داروها و روان‌درمانی (که تحت عنوان "صحبت درمانی" نیز شناخته شده) یا هر دو درمان کرد.

 

در افراد مسن برای درمان اختلالات اضطراب معمولاً دو گروه دارو تجویز شده است. این دو گروه عبارتند از ضد افسردگی‌ها و بنزودیازپین‌ها. انواع مختلفی از این داروها وجود دارد که به روش‌های مختلفی کار می‌کنند و می‌توانند عوارض جانبی متفاوتی داشته باشند.

 

حتی اگر اضطراب ارتباطی با افسردگی نداشته باشد، ممکن است پزشک‌تان یک داروی ضد افسردگی برایتان تجویز کند. (نوع ضد افسردگی معمولاً به صورت SSRI که مخفف "مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین" است می‌باشد.) بنزودیازپین‌ها را می‌توان برای اختلالات اضطراب نیز تجویز کرد ولی در تجویز آنها برای افراد مسن بایستی مراقب بود. بنزودیازپین‌ها همچنین باعث افزایش خطر سقوط شده و می‌توانند در اختلال شناختی نیز تاثیر داشته باشند. 

اگر داروهایی برایتان تجویز شد، پزشکتان باید شما را از نظر عوارض جانبی آنها بررسی کند. افراد مسن نسبت به افراد جوانتر عوارض جانبی بیشتری به خاطر مصرف داروهای ضد اضطراب خواهند داشت. دلیل آن برخی مشکلات خاص سلامت است که با افزایش سن بیشتر می‌شوند و عوارض جانبی را افزایش می‌دهند. همچنین افراد مسن معمولاً داروهای بیشتری نسبت به افراد جوانتر مصرف می‌کنند و تداخل داروها می‌تواند به نحوی منجر به بروز عوارض جانبی شود.

اگر پزشکتان داروی ضد اضطراب را تجویز کرد، آن را به همان مقدار توصیه شده مصرف کنید. اگر داروی تجویزی منجر به عوارض جانبی شدیدی شد، فکر نکنید موثر نیست، یا ابتدا موثر است و بعداً تاثیرش از بین می‌رود، بلافاصله با پزشک‌تان تماس بگیرید. پزشک ممکن است مقدار مصرف را کاهش دهد یا این که به شما بگوید چگونه مصرف دارو را متوقف کنید و یک داروی دیگر را تجویز کند. برای قطع مصرف دارو همیشه باید توصیه پزشک‌تان را رعایت کنید. اگر، به عنوان مثال، توصیه شده که دارو را به تدریج قطع کنید هیچگاه آنها را به یکباره قطع نکنید. 

 

به خاطر داشته باشید: چون یک داروی ضد اضطراب برای شما موثر نبوده به این معنی است که برای دیگران هم موثر نیست. در صورتی که دارویی برای شما موثر بود، تا زمانی که پزشک‌تان توصیه کرده به مصرف آن ادامه دهید. اگر به محض از بین رفتن اضطراب مصرف دارو را متوقف کنید، ممکن است اضطراب دوباره برگردد و این بار بیش از زمانی که شروع به مصرف دارو کرده بودید مضطرب شوید. برخی از افراد بایستی داروی ضد اضطراب را برای مدت طولانی مصرف کنند. اگر پزشکتان فکر می‌کند که نیازی به دارو ندارید، به شما خواهد گفت که چگونه مصرف آن را متوقف کنید تا بدن‌تان بتواند با این موضوع سازگاری داشته باشد.

 

روان‌درمانی شامل صحبت و کار با یک متخصص سلامت روان است تا بفهمد دلیل اختلال اضطراب شما چیست و در مورد آن بایستی چکار کند. این متخصصان می‌توانند روانپزشک‌ها، روانشناس‌ها، یا مشاوران اجتماعی آموزش دیده باشند.

مطالعات نشان داده که نوعی روان‌درمانی به نام درمان شناختی-رفتاری می‌تواند در درمان تعدادی از اختلالات اضطراب از جمله اختلال اضطراب فراگیر، اختلال وسواس فکری-عملی، اختلال هراس، و برخی فوبیاها موثر باشد. این درمان به افراد کمک می‌کند تا با اضطراب کنار بیایند، تکنیک‌های آرامش‌بخشی را یاد بگیرند، بفهمند که چه عواملی در اضطراب آنها نقش دارند، و به آنها کمک می‌کند تا یاد بگیرند چگونه با عواملی که آنها را مضطرب می‌سازد رفتار کنند یا واکنش نشان دهند.