سبک زندگی و مدیریت بیماری پارکینسون

علاوه بر درمان‌های دارویی، رویکردهای غیردارویی و غیرجراحی زیر نیز می‌توانند علائم پارکینسون را کاهش دهند، به بیماران برای انجام فعالیت‌های روزمره کمک کنند و کیفیت زندگی آنان را بهتر کنند.

 حمایت و آموزش

تشخیص بیماری پارکینسون می‌تواند برای بیمار وحشت‌آور باشد و منجر به احساس نگرانی، عصبانیت، غم و دیگر احساسات شود. گروه‌های حمایتی می‌توانند به افرادی که با بیماران پارکینسون زندگی می‌کنند و به خانواده‌های آنها کمک کنند تا با دیگران تعامل داشته باشند و تجربیات و اطلاعاتشان را به اشتراک بگذارند. 

ورزش منظم

ورزش به بیماران پارکینسونی کمک می‌کند تا انعطاف‌پذیری و تحرکشان را بهتر کنند و همچنین از عوارضی مثل درد مفاصل ناشی از برخی علائم بیماری (مثل سفتی عضلات و حالت خمیده به جلو در ایستادن) جلوگیری می‌کند.  همچنین، ورزش کردن بر خلق فرد اثر مثبتی دارد. برنامه‌های ورزشی به بیماران کمک می‌کند تا اعتماد به نفس بیشتری داشته باشند و احساس کنند که بر بیماری‌شان تسلط دارند. افراد مبتلا به پارکینسون باید قبل از شروع یک برنامه‌ی ورزشی و یا تغییر آن با ارائه دهنده‌ی مراقبت بهداشتی خود مشورت کنند. یک فیزیوتراپیست می‌تواند یک برنامه‌ی ورزشی را متناسب با نیازها و توانایی‌های فرد طراحی کند. 

فیزیوتراپی

افراد مسن می‌توانند از فیزیوتراپی سود ببرند چون این روش درمانی به آنان در مدیریت علائم حرکتی کمک می‌کند. فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند به بیماران پارکینسونی بیاموزند که چگونه ماهیچه‌هایشان را تقویت کنند، دامنه‌ی حرکاتشان را گسترش دهند و تعادلشان را بهبود بخشند. همچنین می‌توانند در مدیریت علائمی مانند لرزش، خشکی عضلات و «خشک شدن» کمک کنند. همچنین، فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند به بیماران پارکینسونی بیاموزند که چگونه با ایمنی بیشتری راه بروند و در صورت لزوم از یک عصا یا واکر استفاده کنند. این موارد کمک می‌کند تا از خطر افتادن و سقوط که با پیشرفت بیماری بیشتر می‌شود، جلوگیری شود.

کاردرمانی

یک کاردرمانگر می‌تواند به بیماران پارکینسونی کمک کند تا با راحتی و ایمنی بیشتری فعالیت‌های روزانه‌ی خود را انجام دهند. در اغلب موارد، کاردرمانگرها از خانه‌ی بیماران بازدید می‌کنند تا مشخص کنند که چطور می‌توان خانه را برای آنها ایمن‌تر کرد. به علاوه، کاردرمانگر می‌تواند مشخص کند که در چه جاهایی به دستگیره، نرده و یا میله‌ی حفاظ برای گرفتن بیمار نیاز است، به علاوه می‌تواند تغییرات دیگری نیز بدهد تا از افتادن و سقوط بیمار پیشگیری شود. برخی از کاردرمانگرها می‌توانند مهارت‌های رانندگی فرد را نیز ارزیابی کنند تا مشخص شود که آیا بیماری بر توانایی رانندگی بی‌خطر فرد نیز اثر گذاشته یا خیر.

گفتاردرمانی

یک متخصص گفتاردرمانی می‌تواند به بیماران در بهتر شدن بلع کمک کند، به علاوه می‌تواند رژیم غذایی بیمارانی که مشکلات جدی در بلع دارند را تغییر دهد. همچنین گفتار درمان می‌تواند به بیمارانی که با صدای بم و یا بریده بریده صحبت می‌کنند، صدای زمخت دارند و یا هرگونه مشکلات گفتاری دیگر کمک کند تا راحت‌تر و با وضوح بیشتری صحبت کنند.

تغذیه

افراد مبتلا به پارکینسون نیازی به مصرف رژیم غذایی خاصی ندارند اما دریافت کالری و مواد مغذی کافی به حفظ استخوان‌ها، ماهیچه‌ها و قدرت کمک می‌کند. ویزیت یک متخصص تغذیه می‌تواند برای افرادی مفید باشد که کاهش وزن یا اشتها و یا تغذیه‌ی ضعیف دارند. برخی تغییرات در رژیم غذایی نیز می‌تواند برای برخی از افراد سودمند باشد. برای مثال، در برخی بیماران وجود پروتئین در غذا اثر لوودوپا و کاربیدوپا را کاهش می‌دهد. نوشیدن آب کافی و مصرف یک رژیم غذایی پر فیبر – شامل غلات سبوس‌دار، میوه و سبزیجات – می‌تواند به کاهش یبوست کمک کند.