مراقبت و درمان بیماری پارکینسون

اگر چه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد اما داروها و درمان‌هایی وجود دارند که می‌توانند علائم و کیفیت زندگی را بهتر کنند. ارائه دهنده‌ی مراقبت بهداشتی با کمک شما برای پیدا کردن بهترین ترکیب درمانی برای بهبود علائمتان تلاش می‌کند.

داروها

تصمیم برای شروع مصرف داروها در بیماری پارکینسون به این بستگی دارد که شدت علائم چقدر باشد، این علائم تا چه حد زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد و این که آیا فرد مصرف دارو را ترجیح می‌دهد یا خیر.

مؤثرترین درمان برای بیماری پارکینسون لوودوپا-کاربیدوپا است، این درمان شامل دو نوع دارو است که در یک قرص منفرد ترکیب شده‌اند. این ترکیب دارویی برای جایگزین کردن دوپامینی است که سلول‌های عصبی دیگر تولید نمی‌کنند. لوودوپا-کاربیدوپا برای برادی‌کینزی بیشترین فایده را دارد. علائم لرزش و خشکی عضلات نیز با مصرف این دارو بهتر می‌شوند اما احتمال این که ناپایداری وضعیتی (اصطلاح پزشکی برای مشکلات تعادلی) بهبود یابد، کمتر است. عوارض جانبی رایج شامل تهوع، خواب‌آلودگی، افت فشار خون و سردرد هستند. همچنین این داروها می‌توانند باعث گیجی و توهم شوند.

با مصرف طولانی‌مدت (تقریباً بیشتر از 5 تا 10 سال) لوودوپا-کاربیدوپا، عوارض جانبی دیگری نیز رخ می‌دهد. این عوارض شامل حرکات کنترل نشده و غیرارادی (موسوم به «دیسکینزی») هستند. یکی دیگر از عوارض طولانی مدت این دارو اثر «کاهش اثر» و «قطع و وصلی» است یعنی اثر دارو پیش از مصرف دوز بعدی از بین می‌رود.

سایر داروهایی که برای علائم حرکتی پارکینسون تجویز می‌شوند عبارتند از:

• مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز B (مهارکننده‌های MAO B). این داروها با ممانعت از تجزیه‌ی دوپامین، به افزایش سطح آن در مغز کمک می‌کنند. مهارکننده‌های MAO B را می‌توان به تنهایی و یا در ترکیب با دیگر داروهای پارکینسون مصرف کرد. مهارکننده‌های MAO B می‌توانند عوارض جانبی مثل تهوع، سردرد، اختلالات خواب و گیجی داشته باشند.
• آگونیست‌های دوپامین. این داروها پاسخ‌دهی به دوپامین در مغز را تحریک می‌کنند. آنها می‌توانند عوارض جانبی شامل خواب‌آلودگی، ورم پاها، حالت تهوع، افت فشار خون و توهم داشته باشند. همچنین عوارض جانبی که کمتر شایع هستند اما مهمتر می‌باشند شامل مشکلات مربوط به کنترل برانگیختگی (مثل قمار، غذاخوردن و یا خرید کردن اجباری) یا «حملات ناگهانی خواب» هستند.
• مهارکننده‌های کاتکول-O- متیل ترانسفراز (COMT). این داروها برای کمک به تقویت و طولانی‌تر کردن اثر لوودوپا-کاربیدوپا استفاده می‌شوند و معمولاً برای افرادی تجویز می‌شوند که قبل از دوز بعدی لوودوپا-کاربیدوپا، دوره های «کاهش اثر» را تجربه کرده‌اند. شایع‌ترین عوارض جانبی مهارکننده‌های COMT عبارتند از: دیس‌کینزی، توهم، گیجی، حالت تهوع، اسهال، تغییر رنگ ادرار به نارنجی و افت فشار خون در حالت ایستاده. 
• آنتی‌کولینرژیک‌ها. این داروها گاهی اوقات برای بیمارانی که مبتلا به پارکینسون پیشرفته‌تر هستند و به ویژه لرزش هم دارند تجویز می‌شود. با این حال، از تجویز این داروها در افراد مسن خودداری می‌شود زیرا عوارض جانبی مثل گیجی، اختلالات حافظه و افتادن دارند.
• آمانتادین. این دارو نوعی داروی ضدویروس است که برای پیشگیری از آنفولانزا ساخته شده اما مشخص شد که علائم حرکتی خفیف را در افراد مبتلا به پارکینسون بهتر می‌کند. برای افراد مسن به ندرت تجویز می‌شود زیرا عوارض جانبی مثل گیجی و توهم دارد. 

هرگز دارویتان را بدون در میان گذاشتن با ارائه‌ دهنده‌ی مراقبت بهداشتی خود متوقف نکرده و تغییر ندهید.

جراحی

افرادی که دیگر با دارو بهتر نمی‌شوند و یا عوارض دارویی جدی دارند ممکن است از نوعی جراحی به نام تحریک عمقی مغز (DBS) سود ببرند.  در طول جراحی، جراح سیم‌هایی را در قسمتی از مغز قرار می‌دهد که به کنترل حرکات کمک می‌کنند. این سیم‌ها به یک وسیله‌ی کوچک شبیه ضربان ساز متصل می‌شوند که زیر پوست نزدیک به ترقوه جای داده می‌شود. دستگاه سیگنال‌های الکتریکی را به مغز می‌فرستد که باعث می‌شود حرکات غیرطبیعی کاهش یابند.

درمان علائم غیرحرکتی

برای درمان برخی از علائم غیرحرکتی شایع بیماری می‌توان از داروها و دیگر مداخلات استفاده کرد.

• افسردگی به طور مؤثری با دارو درمان می‌شود.
• با بهبود عادات خواب و رفع سایر علل اختلال خواب مانند درد یا تکرر ادرار، می‌توان اختلالات خواب را درمان کرد.
• علائم زوال عقل را می‌توان با داروها بهتر کرد. برخی از داروهایی که برای درمان زوال عقل در بیماران آلزایمر تأیید شده‌اند برای درمان زوال عقل در افراد مبتلا به پارکینسون نیز تجویز می‌شوند.
• گاهی اوقات با کاهش دوز مصرفی یک یا چند دارو که برای درمان علائم حرکتی بیماری پارکینسون استفاده می‌شوند، می‌توان توهم را درمان کرد. اگر علائم خیلی آزاردهنده باشند، می‌توان از داروهای دیگری به نام داروهای ضدجنون استفاده کرد.