بیماری پارکینسون -  حقایق پایه‌

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون، نوعی اختلال است که بر توانایی مغز برای کنترل حرکت شما تأثیر می‌گذارد. این بیماری عمدتاً افراد مسن را مبتلا می‌کند. پارکینسون یک بیماری پیشرونده است، یعنی با گذشت زمان وخیم‌تر می‌شود. با این حال سرعت بدتر شدن علائم در افراد مختلف متفاوت است، و بسیاری از افراد می‌توانند سال‌های سال بدون مشکل جدی زندگی کنند. درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد اما داروها و روش‌های درمانی وجود دارند که به کاهش علائم بیماری کمک کرده و کیفیت زندگی را بهبود می‌بخشند.

علل

بیماری پارکینسون در اثر آسیب به نوع خاصی از سلول‌های عصبی (نورون‌ها) در بخش خاصی از مغز ایجاد می‌شود که ماده‌ی شیمیایی خاصی به نام دوپامین تولید می‌کند. دوپامین برای کمک به کنترل حرکت، پیام‌هایی را به سراسر بدن ارسال می‌کند. در افراد مبتلا به پارکینسون، این نورون‌ها به تدریج دوپامین کمتری تولید می‌کنند. در نتیجه، کنترل حرکت و انجام کارهای دیگر به طور فزاینده‌ای دشوار می‌شود. علت آسیب به این نورون‌ها مشخص نیست.

عوامل خطر

قوی‌ترین عوامل خطر پارکینسون سن و سابقه‌ی خانوادگی هستند. احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون با افزایش سن بیشتر می‌شود. این بیماری بیشتر در دهه‌ی 70 و 80 زندگی رایج‌ است. تقریباً یک نفر از هر 500 نفر بزرگسال در این گروه سنی به پارکینسون مبتلاست. حدود 10 تا 15 درصد از بیماران پارکینسونی پدر و مادر یا خواهر و برادری دارند که به پارکینسون مبتلا بوده یا هست. برخی از مطالعات گزارش کرده‌اند که پارکینسون در مردان نسبت به زنان شایع‌تر است، اما مطالعات دیگر چنین شواهدی را نشان نداده‌اند.

افرادی که برای طولانی‌مدت در معرض سموم حشره‌کش بوده‌اند نیز استعداد بیشتری برای ابتلا به پارکینسون دارند.